“ยูนัส! แน่นอน มันนานแล้วตั้งแต่ที่พวกเราพบกันครั้งสุดท้าย! ฉันดีใจที่นายพูดว่านายจะมาหาฉันนะ!” ยาเอลอุทานออกมาด้วยรอยยิ้มแจ่มใสทันทีที่เขาเห็นยูนัส “เออจริงสิ พ่อแม่ของนายที่บ้านเป็นไงบ้าง? มีช่วงหนึ่งที่ผู้อาวุโสของฉันคอยแต่จะรบกวนให้ฉันไปที่ยานเคน เพื่อเยี่ยมพ่อของนาย!” “ขอบคุณที่ถามนะ ยาเอล พวกเขาสบายดี!” ยูนัสกล่าว ยาเอลส่งสัญญาณให้ยูนัสนั่งลง “เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินว่าพ่อของนายทำโทษนายเหรอ? เขาไม่ให้นายไปไหนครึ่งเดือนใช่ไหม?” “ฮึ่ม! ฉันไม่อยากพูดถึงใช้มัน ฉันโมโหทุกครั้งที่ฉันพูดถึงเหตุการณ์นั้น เออจริงสิ ยาเอล มาพูดถึงเรื่องของนายกันเถอะ ฉันพาคนของฉันมาด้วย ฉันเชื่อว่านายพบพวกเขาแล้วเหมือนกัน พวกเขามาจากอเมริกาเหนือ และผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดในแวดวงของพวกเขาเอง!” “ฉันพบพวกเขาเมื่อครู่นี้ ยูนัส ฉันต้องบอกนะว่าฉันก็รู้สึกประทับใจ!” “ดี! งั้นฉลองกันเถอะและขอให้ภารกิจของนายสำเร็จในวันพรุ่งนี้กัน!” … วันต่อมา มาร์เวนและคนอื่น ๆ ก็มาด้วยเหมือนกัน เจอรัลด์ได้เตรียมการที่จำเป็นเมื่อคืนที่แล้ว และเขาขอให้มาร์เวนพาคนที่ไว้วางใจได้มาด้วยประมาณห้าคน แน่นอนว่ามาร์เวนจริงจังกับคำพูดของเขา เขามอบหมายหน้าที่นำกลุ่มทัวร์ให้กับเพื่อนร่วมชั้นที่ไว้ใจได้อีกคน ในขณะที่เขาและคนอื่นอีกห้าคนไปกับเจอรัลด์ เห็นได้ชัด แจสมินและมินดี้ได้หารือกันมาล่วงหน้าแล้ว เป็นเพราะพวกเธอทำตัวเหมือนปกติโดยไม่พูดกับเจอรัลด์เลย พวกเธอยังคงรักษาบรรยากาศที่เย็นชาและห่างเหินรอบ ๆ พวกเขา อิซาเบลก็มาด้วยเหมือนกัน มีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงในบุคลิกของเธอ เมื่อเทียบกับตัวเธอจากก่อนหน้านี้ อย่างแรก เธอไม่ได้เกาะติดอยู่กับฟาเบียนและกวนใจเขาเหมือนอย่างที่เธอทำในอดีต แต่แทนที่ ใบหน้าของเธอจะแดงก่ำขึ้นมา เมื่อเธอแอบมองเจอรัลด์เป็นครั้งคราวอย่างเขินอาย ไม่รู้ว่าเจอรัลด์พูดอะไรกับเมอาและอิซาเบลในวันนั้น แต่อิซาเบลก็ทำตัวแบบนี้มาตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่เห็นได้ชัด เจอรัลด์ไม่ได้สนใจเธอเลย เขากล่าวทักทายมาร์เวน จากนั้นพวกเขาห้าคนก็เตรียมตัวลาเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาก่อนจะเริ่มออกเดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่เรียกว่าหมู่บ้านวินเทอร์บอร์น “หยุดก่อน! มาร์เวน! เจอรัลด์! นายจะไปไหนกัน? นายจะทำอะไร? ทำไมนายไม่มากับพวกเราล่ะ?” ก่อนที่เจอรัลด์จะเหยียบคันเร่งจากไป ผู้หญิงคนหนึ่งก็รีบวิ่งมายังรถของพวกเขา เธอรู้สึกสับสนงุนงงอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ใช่ว่าเธอกำลังทำตัวสอดรู้สอดเห็นมากเกินไปหน่อยหรือไง? พวกเราต้องรายงานทุกอย่างที่พวกเราจะทำให้เธอหรือเปล่า?” มาร์เวนตั้งคำถาม “ฮึ่ม! ฉันรู้ว่าพวกนายกำลังทำตัวคลุมเครือเมื่อฉันเห็นนายในรถเมื่อกี้นี้ กลับกลายเป็นว่านายจะไปที่อื่นจริงด้วย มีเรื่องอะไรสนุก ๆ ที่นายไม่อยากให้พวกเราตามไปด้วยหรือเปล่า?” สเตลล่ากล่าวอย่างโกรธเคือง เธอเหลือบมองไปที่เจอรัลด์ขณะที่เธอพูด เธออยากจะเห็นว่าเจอรัลด์กำลังมองมาที่เธอหรือไม่ แต่เจอรัลด์เอามือทั้งสองข้างล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกง ขณะที่เขาเอนหลังพิงเบาะหนังหรูหราของรถเบนซ์ที่ดูราคาแพงของเขา เขาไม่แม้แต่จะสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ สเตลล่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย บางครั้งความรู้สึกของบุคคลก็แปลกประหลาด คลุมเครือ และคาดเดาไม่ได้ ตอนแรก สเตลล่าก็ทำตัวเหมือนกับอิซาเบล เธอไม่ได้สนใจเจอรัลด์เลย ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยทั้งนั้น หากเจอรัลด์ไม่ได้ทำให้อิซาเบลต้องขุ่นเคืองใจล่ะก็ สเตลล่าก็คงไม่ยุ่งกับเขาหรอก แต่ความต้องการของเธอที่จะให้ความยุติธรรมกับอิซาเบลนั้นก็รุนแรงเกินกว่าจะเพิกเฉยได้ แต่หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในภายหลัง มันถูกเปิดเผยว่าจริง ๆ แล้วเจอรัลด์ร่ำรวยมากมาโดยตลอด และก็ดูเหมือนว่าเขามีเส้นสายที่ดีมากเหมือนกัน นั่นเป็นการเปลี่ยนความรู้สึกของพวกเธอที่มีต่อเขาไปโดยสิ้นเชิง เจอรัลด์ก็ยังคงเป็นเจอรัลด์ แต่โดยส่วนใหญ่สเตลล่ายังคงไม่แยแสไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาก็ตาม แต่ตอนนี้ สำหรับเหตุผลที่ไม่สามารถอธิบายได้บางอย่าง เธอจะรู้สึกหัวเสียเล็กน้อยเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเพิกเฉยต่อเธอ ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับชีวิตของเธอ เหมือนบางอย่างที่อยู่ลึก ๆ ภายในตัวเธอจะไม่สมดุลไปเสียแล้วเช้านั้น ความรู้สึกเดียวกับก็ปรากฏขึ้นมาภายในตัวเธอเมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเธอมาเจอรัลด์กล่าวทักทายเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆแต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการกล่าวทักทายเธอล่ะมันคือเหตุผลที่ทำไมสเตลล่าถึงไล่ตามพวกเขาให้ทันอย่างสิ้นหวังขนาดนี้ เธออยาากจะถามมาร์เวนถึงแผนการของพวกเขาสำหรับวันนั้นเธอหวังว่าเธอจะสามารถดึงดูดความสนใจของเจอรัลด์ได้แต่เห็นได้ชัด มันเป็นการกระทำที่เปล่าประโยชน์“เธอหมายความว่ายังไงที่พวกเราจะไม่พาเธอไปด้วยเพื่อสนุกกันงั้นเหรอ? พวกเรามีเรื่องที่ต้องทำ ไปสนุกด้วยเองเถอะ!”มาร์เวนก็เปลี่ยไปมากเหมือนกัน ครั้งหนึ่ง เขาเคยรู้สึกด้อยกว่าและกลัวเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาบังเอิญพบกับสเตลล่า