คนที่ลุกยืนขึ้นทันทีและตะโกนใส่ผู้หญิงบ้าคนนั้นคือเบธานี “ฉันหยาบคายแล้วยังไงล่ะ? เธอจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้?” แซนดร้าโต้ตอบ โดยไม่ต้องการจะยอมแพ้ ทั้งสองคนดูเหมือนจะลืมไปว่าพวกเธออยู่ที่ไหนกัน ขณะที่พวกเธอยังคงโต้เถียงกันและกันต่อไป สิ่งนี้เห็นได้ชัดเจนเพราะคนอื่น ๆ ก็ถึงกับนิ่งเงียบกันไปนานแล้ว “น้องชาย!” เสียงตะโกนที่คมชัดดังขึ้นมาซึ่งทำให้ผู้หญิงที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ถึงกับเงียบลง ท้ายที่สุดแล้ว พวกเธอก็รู้ว่าน้ำเสียงนั้นเป็นของใคร จากนั้นพวกเธอทั้งคู่ก็หันไปมองเจสสิก้าที่รีบร้อนเดินมาหาพวกเขากัน “พี่สาว!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาพยายามเช็ดคราบชาออกจากตัวของเขา “…พี่สาวเหรอ?” ทุกคนที่นั่นถึงกับตกตะลึงกันไปทันที เขาเรียกเจสสิก้าว่าพี่สาวของเขางั้นเหรอ? เขาเป็น… “ใครทำสิ่งนี้กัน? ใครกล้าดีมาทำให้นายน้อยของตระกูลคลอฟอร์ดต้องขายหน้า? คน ๆ นั้นต้องอยากตายแน่ ๆ!” เจสสิก้าด่าว่าด้วยความน้ำเสียงเย็นชา ซึ่งทำให้สมาชิกตระกูลคลอฟอร์ดคนอื่น ๆ ถึงกับเย็นสันหลังวาบด้วยความกลัวกัน แซนดร้าและเบธานีเองก็ถึงกับกรามค้างกว้าง พวกเธอทั้งคู่แค่ไม่อาจเชื่อหูของตัวเองได้ ‘…อะไรนะ? เขาเป็น…นายน้อยของตระกูลคลอฟอร์ดงั้นเหรอ?’ “ฉัน…คุณหนูคะ! ฉ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ! ฉันไม่รู้!” แซนดร้ากล่าว ขณะที่เธอเริ่มส่ายหัวของเธออย่างรุนแรง “งั้นเป็นเธอสินะ! ไปให้พ้นสายตาของฉันซะ!” เจสสิก้าคำรามอย่างเย็นชา “ฉ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!” เมื่อรู้ว่าเธอหาเรื่องใส่ตัวมากแค่ไหน แซนดร้าจึงรู้ดีกว่าที่จะอ้อยอิ่งอยู่แถวนี้ไปนานกว่านี้ ขณะที่เธอหันหลังกลับเพื่อจะจากไป เจสสิก้าก็กล่าวเพิ่มเติม “เดี๋ยว เธอจะต้องกลิ้งไปตลอดทางจนถึงประตูจากจุดที่เธอยืนอยู่ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำล่ะ!” แซนด้าเข้าใจคำสั่งและคำเปรียบเทียบของเจสสิก้าอย่างสิ้นเชิง เธอจะต้องออกจากตระกูลคลอฟอร์ไปตลอดกาล และเธอจะไม่มีวันได้รับอนุญาตให้เขามาอีก แม้เธอรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด แต่เธอก็ตื่นตระหนกมากจนเธอรีบทำตามทันที โดยการกลิ้งไปบนพื้นต่อหน้าทุกคนก่อนที่ในที่สุดจะจากไป “ตอนนี้ก็ไปกัน เจอรัลด์ ไปที่นั่นกันเถอะ!” เจสสิก้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอเห็นว่าแซนดร้าไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เบธานีและคนอื่น ๆ ยังคงปิดปากของพวกเธอกัน ไม่มีพวกเธอคนไหนกล้าแม้แต่จะพูดด้วยซ้ำ เนื่องจากเจอรัลด์ดูเหมือนค่อนข้างเป็นผู้ชายที่จริงใจตั้งแต่แวบแรกที่เห็น เบธานีจึงไม่ได้คิดทบทวนดี ๆ ถึงการรังแกเขา เมื่อคิดว่าเธอได้สั่งให้บุคคลที่มีอำนาจที่น่ากลัวเช่นนี้มาเก็บลูกเทนนิสให้เธอล่ะก็! “เขาคือ…เขาคือเจอรัลด์ คลอฟอร์ด! นายน้อยของตระกูลคลอฟอร์ด!” ขณะที่เจอรัลด์มุ่งหน้าไปยังแท่นที่ถูกยกระดับขึ้น ผู้คนหลายคนก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กันแล้ว ในขณะที่กำลังปรบมือเสียงดังในเวลาเดียวกันขณะที่เขาเดินไป ในที่สุดคุณคลอฟอร์ดก็กลับมาที่ตระกูล เมื่อเห็นเขา ทั้งดีแลนและภรรยาของเขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา ไม่มีอะไรที่ทำให้พวกเขามีความสุขไปกว่าการได้พบลูกชายของพวกเขาแล้ว “พ่อครับ! แม่ครับ!” เจอรัลด์ที่ดวงตามีน้ำตารื้ออยู่แล้วตะโกนขึ้นมา ขณะที่เขาวิ่งไปหาพวกเขา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้พบพวกเขามาเกือบจะทั้งปีแล้ว“ในที่สุดลูกก็กลับมา เจ้าลูกชาย! ครอบครัวของเราได้กลับมาพบกันอีกครั้งในที่สุด!” ดีแลนกล่าว ขณะที่เขาตบไหล่ของเจอรัลด์เบา ๆ อย่างหนักแน่น“เมื่อพูดถึงแล้วล่ะก็ เจอรัลด์ แม้พวกเราจะให้การศึกษาและเลี้ยงดูลูกด้วยความแร้นแค้นในตอนนั้น แต่พวกเราก็ล้มเหลวที่จะแนะนำลูกให้กับคนที่สำคัญไม่แพ้กันคนหนึ่ง!” ยูเลีย เยลแมน แม่ของเจอรัลด์กล่าว ขณะที่เธอหันไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเธอซึ่งหน้าแดงไปแล้วผู้หญิงที่หน้าแดงอย่างเขินอายที่ว่านี้จากนั้นก็ลุกยืนขึ้นก่อนจะพูดเบา ๆ “พวกเราเคยพบกันมาแล้วก่อนหน้านี้ค่ะ คุณแม่…”ผู้หญิงที่ว่านี้ก็คือไวร่านั่นเอง!“แม่เหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับ รู้สึกตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินไวร่าเรียกแม่ของเขา