“แน่นอนว่าคุณไม่ใช่สัตว์ประหลาดล็อคเนส เบลน แต่…” รูบี้จงใจเอาจมูกของเธอเข้าไปใกล้ และดมกลิ่นที่คอเสื้อของเขาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่กลิ่นเหม็นสาปของคุณมันแรงมาก เบลน ขนาดจมูกฉันเป็นไซนัสอักเสบ ฉันยังไม่สามารถทนได้เลย” รูบี้จงใจปิดจมูกของนิ้วมือของเธอหลังจากนั้น เบลนดึงมือของเธอออกก่อนที่จะจ้องเขม็งด้วยดวงตาเข้มของเขา ในขณะที่เขาพูด “ทำไมผมถึงไม่รู้ว่าคุณเป็นไซนัสอักเสบ?” “คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นไซนัสอักเสบ?” เบลนจ้องมองเธอด้วยสายตาที่บ่งบอกเธอให้หยุดแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ หลังจากที่จ้องมองเธออยู่นาน เบลนก็จ้องเธออย่างขี้เล่น และพูดว่า “หึงเหรอ?” “ฉันจะหึงทำไม?” แม้ว่าเธอจะหึง เธอก็จะไม่หึงซินดี้ เป็นเพราะวิธีที่เธอมองไปที่เบลน เห็นได้ชัดว่าเธอหลงรักเขาอย่างโงหัวไม่ขึ้น “คุณหึงซินดี้” โดยไม่แม้แต่จะมอง รูบี้ก็มองตรงไปที่เบลนในขณะที่เธอพูดว่า “ฉันไม่หยุมหยิมขนาดนั้น” แต่เบลนจับเอวของเธอแน่นขึ้น และแรงขึ้น ในขณะที่เขามองไม่เห็นความอิจฉาริษยาในสายตาของรูบี้เลยแม้แต่น้อย เพราะแบบนั้นจึงทำให้เบลนโกรธ “ผู้บัญชาการกลาโซ แม้ว่าฉันจะไม่ใช่หญิงสาวที่อ่อนแอ แต่ยังไงฉันก็ยังเป็นผู้หญิง คุณจับฉันแรงเกินไป มันทำให้ฉันเจ็บ” เบลนเย้ยหยันก่อนจะสะบัดข้อมือของเธอทิ้ง พร้อมกับพูดว่า “คุณรู้ว่ามันเจ็บด้วยเหรอ? ผมคิดว่าคุณไม่รู้” เบลนหันหลังและเดินออกไปจากห้องรับแขก หลังจากพูดแบบนั้น รูบี้สะบัดข้อมือของเธอไปมา ก่อนจะบอกเบลนที่อยู่ที่ประตูแล้วว่า “ผู้บัญชาการกลาโซ ฉันไม่ชอบใช้ผู้ชายร่วมกับผู้หญิงคนอื่นในเวลาเดียวกัน ดังนั้นหากคุณยังแตะต้องผู้หญิงคนนั้น คุณก็เลิกคิดที่จะเข้ามาในห้องของฉันอีกได้เลย” เบลนหยุดสักพักหลังจากได้ยินคำพูดนั้น เขาหันกลับมา และมองไปที่เธอก่อนจะพูดว่า “ผมไม่ใช่จักรพรรดิโบราณ และคุณก็ไม่ใช่ราชินี ผมไม่มีแผนจะสร้างฮาเร็ม ดังนั้นคุณสบายใจได้ ในระยะเวลาหนึ่งร้อยวันที่คุณอยู่ที่นี่ ผมจะไม่มองหาผู้หญิงคนอื่น” รูบี้เลิกคิ้วก่อนจะตอบว่า “แน่นอน ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” รูบี้ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองในขณะที่เธอพูดว่า “ราตรีสวัสดิ์ ผู้บัญชาการกลาโซ” เบลนปิดประตู และพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขาในขณะที่ยืนอยู่ข้างนอก “ราตรีสวัสดิ์ ซอฟตี้” หลังจากที่เบลนจากไป และทันทีที่รูบี้หันกลับมา เธอสังเกตเห็นยาหม่องที่ถูกทิ้งไว้ มันมีไว้สำหรับรอยช้ำ รูบี้เอื้อมมือไปหยิบยาหม่อง หลังจากอ่านคู่มือแล้วเธอก็หน้าแดงทันที เบลนตั้งใจซื้อยาหม่องนี้มาให้เธอก่อนหน้านี้งั้นเหรอ? … หลังจากที่เบลนออกมาจากห้องน้ำในห้องนอนใหญ่ เขาก็เดินไปที่เตียงของเขา และทันทีที่เขาดึงผ้าห่มออก เขาก็เห็นซินดี้นอนอยู่บนเตียงของเขา ซินดี้สวมชุดกระโปรงบาง มันคือชุดเดรสกระโปรงสายเดี่ยวและมันสั้นมาก มันไม่สามารถปกปิดต้นขาของเธอได้เต็มที่ และด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย กระโปรงของเธอก็จะม้วนขึ้น และมันเป็นฉากที่ยั่วยวนอย่างยิ่ง “นายท่านเบลน… คืนนี้เป็นคืนแรกที่ฉันได้มานอนที่นี่ และดูเหมือนว่าฉันจะนอนคนเดียวไม่หลับ มันรู้สึกแปลกเกินไปสำหรับฉัน” เบลนดึงผ้าห่มคลุมร่างกายของเธออีกครั้ง ในขณะที่เขาพูด “ซินดี้ คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนที่ขี้อ่อย” ซินดี้กัดริมฝีปากของเธอ และดูเศร้าเล็กน้อยในขณะที่เธอเริ่มน้ำตาคลอเล็กน้อยก่อนจะโอบกอดเอวของเบลนด้วยแขนทั้งสองทันที เธอพูดว่า “ได้โปรดอย่าผลักไสฉันไป นายท่านเบลน แค่คิดว่าเป็นฉันอยู่เป็นเพื่อนกับคุณนะ โอเคไหม? ฉันไม่ได้เจอคุณนานมากแล้ว และฉันก็คิดถึงคุณมาก” สายตาของเบลนดูเย็นชาอย่างมาก ในขณะที่เขาดึงแขนเล็ก ๆ ของหญิงสาวออก ขณะที่เขาพูดอย่างเลือดเย็นว่า “ในเมื่อคุณอยากจะนอนที่นี่มาก ก็นอนเถอะ”ซินดี้พูดไม่ออกเบลนหันหลังกลับ และเดินออกจากห้องนอนใหญ่โดยไม่หันกลับไปมองด้วยซ้ำซินดี้ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในที่สุดก็เริ่มร้องไห้ออกมา ดูเหมือนว่าแม้เธอจะแต่งตัวน้อยชิ้นแค่ไหน มันก็ไม่มีผลกระทบต่อเบลนเลย สิ่งนี้ทำลายความภาคภูมิใจในตนเองของเธออย่างมากแต่เธอไม่คิดว่าเบลนไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเธอเลย เพราะถ้าเบลนไม่มีความรู้สึกต่อเธอ แล้วทำไมเขาถึงยอมให้เธออยู่ข้างกายเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาล่ะ?ด้วยความคิดนั้น ความรู้สึกทุกข์ทั้งหมดของเธอ ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนั้นอีกต่อไป ความเศร้าโศกของเธอกลับถูกแทนที่ด้วยความต้องการที่จะเอาชนะมากยิ่งขึ้น