ร่างสูงของเจย์จ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างเชือดเฉือน ดวงตาคู่คงเต็มไปด้วยประกายไฟที่พร้อมจะระเบิดออกมา แต่ทว่าเขาต้องชื่นชมลูกน้อยตรงหน้าเสียก่อน “ทำได้ดีมาก” เจย์กล่าว เมื่อเด็กน้อยได้ยินคำชมจากผู้เป็นพ่อ เจ้าตัวจึงรีบถามต่ออย่างมีความสุข “แล้วคุณโรสจะได้อยู่ต่อไหมครับ?” “ไม่” เจย์ตอบอย่างหนักแน่น โรสรู้ถึงสิ่งที่ร่างสูงตระหนักอยู่ตอนนี้ เธอจึงรีบเอ่ย “ฉันไม่ได้เป็นคนสอนกลอนสองบทนั่น” เจย์คงจะคิดว่าเธอนั้นพยายามอย่างหนักที่จะใช้ความรักของแม่อันยิ่งใหญ่นี้มาเป็นเครื่องมือในการคืนสัมพันธ์แม่ลูกของเธอและเจนสันในอนาคต ทว่าเมื่อเด็กน้อยรับรู้ได้ว่าแม่ของเขากำลังเครียด ทำให้ตนเข้าใจว่าตัวเองคงทำอะไรผิดเป็นแน่ ‘กลอนสองบทนั้นเกี่ยวกับความรักของแม่’ ‘ไม่แปลกที่คุณพ่อจะไม่ชอบใจ’ ร็อบบี้น้อยรีบเอ่ยอย่างลกลน “คุณพ่ออย่างเพิ่งตัดสินสิครับ จะทดสอบผมเรื่องอีกก็ได้ นะครับ?” ผู้เป็นพ่อมองไปยัง “เจนสัน” ร่างสอง ก่อนจะถาม “ช่วงนี้ลูกได้เรียนรู้อะไรอีกบ้าง?” เด็กน้อยมองไปยังเปียโนด้านข้าง ก่อนจะเดินไปยังเปียโนพร้อมจรดนิ้วมือเล็ก ๆ เพื่อบรรเลงเพลงที่มีชื่อว่า พ่อของฉัน เจย์ยืนฟังอย่างไม่คาดคิดว่าหนูน้อยจะเล่นมัน เจนสันเกลียดการเล่นเปียโนที่สุด คุณครูสอนเปียโนของเจ้าตัวบอกกับเขาว่าเจนสันเป็นเด็กมากความสามารถ แม้ว่าเจนสันจะมีการอ่านที่คล่องแคล่วว่องไว แต่กลับไม่เคยแสดงออกถึงความต้องการที่จะฝึกฝนในด้านอื่น ๆ เลยซักครั้ง เพราะฉะนั้นจึงไม่เคยมีใครได้ยินเสียงเปียโนของเจนสันเลย ยกเว้นแต่ตอนที่เด็กน้อยเล่นมันในห้องเรียน คุณปู่และคุณย่าของเจนสันอยากจะฟังหลานของตนเล่นหลายต่อหลายครั้ง แต่ทว่าหว่านล้อมเหยื่ออย่างไร เหยื่อกลับไม่เคยติดเบ็ดเลยเสียหนิ หากครั้งนี้ “เจนสัน” กลับเป็นคนเปิดโอกาสให้พวกเขาได้ชมการแสดงนี้ด้วยตัวเอง “ใครเป็นคนสอนลูกเล่นเพลงนี้?” เจย์รู้ ว่าเพลงบทนี้ไม่เคยมีอยู่ในเอกสารบทเพลงของเจนสัน เด็กน้อยชี้นิ้วไปยังหญิงสาว ก่อนเอ่ย “โรสเป็นคนสอนครับ” หญิงสาวตกใจจนลูกตากลมโตแทบถลนออกจากเบ้า เธอไม่เคยสอนเจนสันเล่นเปียโนเลยซักครั้ง ทำไมเจนสันถึงต้องโกหกแบบนั้น แต่ว่าในทางตรงข้าม เธอได้สอนเพลงนี้ให้กับร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ของเธอจริง ๆ ร่างสูงได้แต่ครุ่นคิด วันนั้นทั้งวัน “เจนสัน” มีการกระทำที่แปลก ๆ ตลอดวัน การแสดง รวมถึงกริยาต่าง ๆ ที่เจนสันทำออกมาแทบเหมือนจะเป็นเรื่องปกติของเจ้าตัว เหมือนกับว่าจะเป็นผลมาจากการที่มีโรสอยู่ข้างตัว เมื่อเห็นว่าพ่อเขายังคงลังเล เด็กน้อยจึงว่าไปหาพ่อของตนก่อนจะมอบจุมพิตเล็ก ๆ ไว้ที่ใบหน้าคม “คุณพ่อครับ อนุญาตผมนะ?” ใบหน้าคมคายที่เคยเรียบนิ่งแทบจะกลั้นลอยยิ้มไว้ไม่อยู่ ร็อบบี้น้อยทำตัวน่ารักมากจนน่าตามใจ “คุณพ่อ ผมรู้ว่าพ่อรักผมที่สุด พ่อจะตามใจผมใช่ไหมครับ?” ไม่รู้เพราะอะไร เจย์รู้สึกว่าตนพยักหน้าตอบไปอย่างง่ายดาย เด็กน้อยร้องออกมาอย่างโลดแล้นดีใจ “คุณพ่อเจ๋งที่สุดไปเลย” ร่างเล็กวิ่งขึ้นบันไดไปด้านบน เขาพร้อมที่จะแบ่งปันข่าวดีให้กับเจนสันแล้ว “เจนสัน!” ร็อบบี้น้อยพุ่งเข้าไปด้านในห้องของเจนสัน ก่อนจะตะโกนเรียกอีกคนออกมาเบา ๆ เจนสันคลานออกมาจากตู้เสื้อผ้าก่อนจะเห็นสีหน้าตื่นเต้นดีใจของร่างเล็กตรงหน้า“ฉันทำสำเร็จแล้ว”เจนสันมองไปยังร็อบบี้น้อยก่อนที่ท่าทางเหล่านั้นของคนตรงหน้าจะทำให้เจนสันแทบอยากจะกรอกตาใส่ พลางเอ่ย “นายพูดมากไปแล้ว รู้ตัวไหม”เด็กน้อยร็อบบี้หัวเราะคิกคัก “ถ้าฉันไม่จัดเต็มนะ คุณพ่อต้องไล่คุณแม่ออกแน่ ๆ”เจนสันเสริม “แต่ไม่นานหรอก พ่อต้องรู้แน่”เมื่อเจนสันพูดจบก็มีเสียงเคาะประตูห้องจากด้านนอกดังขึ้นมาทันที เสียงทุ่มต่ำดั่งเชลโลของเจย์เรียกขานหาเด็กน้อยเสียงดัง “เจนสัน!”