“กัดเธอ? ฉันไม่มีทางเอาปากของฉันไปใกล้อะไรก็ตามที่โสโครกแบบเธอหรอกนะ” เจย์ยักคิ้วอย่างยียวน เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้หมุนที่บุด้วยหนังสีดำและเดินเข้าใกล้โรสทีละก้าวๆ เขาเหยียดตามองโรสด้วยความยะโสจากความสูง185ซม

ของเขา “เอาล่ะ โรส เธอจะชดใช้สิ่งที่เธอทำกับฉันเมื่อห้าปีก่อนยังไงดีล่ะ?” เจย์กล่าวอย่างน่าขนลุก ความทรงจำของคืนนั้นยังคงแจ่มชัดในหัวของโรส ห้าปีที่แล้ว ด้วยความกล้าหาญบางส่วนที่มาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำให้เธอ… เธอวางยาเขา จากนั้นเธอก็… “ฉ-ฉันจ่ายค่าชดเชยให้นายไปแล้ว!” โรสพยายามแบบสุด ๆ ที่จะโน้มน้าวเศรษฐีผู้นี้ กลิ่นอายของความหงุดหงิดเริ่มปรากฏขึ้นบนสีหน้าอันมืดมนของเจย์ “เอาเป็นฉันจ่ายคืนให้เธอสิบเท่าเลย แต่เธอต้องไปนอนกับผู้ชายคนอื่นเป็นไง หืม?” เจย์เอื้อมมือออกไปคว้าแก้มน้อยๆของเธอ ความโกรธของเขาเป็นเหมือนราชสีห์ที่ยังไม่ถูกปลุก มันพร้อมที่จะเข้าตะครุบเหยื่อได้ตลอดเวลา โรสสังเกตเห็นประกายสีแดงฉานในตาของเขา ชายคนนี้ดูเหมือนนักล่าที่ทำให้เธอตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว “นายต้องการอะไร?” มือของเจย์เลื่อลงไปที่คอเสื้อของเธอไปก่อนที่เขาจะกระชากเดรสที่ทำจากผ้าฝ้ายลินินอย่างแรง เสียงฉีกขาดของเนื้อผ้าพลันดังออกมา “โรส จำตอนที่เธอฉีกหน้าฉันครั้งก่อนได้ไหม? วันนี้ฉันจะคืนให้เธอเป็นสองเท่าที่เธอทำกับฉัน” เสียงกระซิบอันชั่วร้ายของเขาดังขึ้นข้างหูของเธอ “บอกฉันสิ เธอชอบผู้ชายแบบไหน? ฉันจะได้แน่ใจว่าเธอจะพอใจ แล้วถ้าคนเดียวยังไม่พอล่ะก็ ฉันจะเพิ่มให้เป็นสองเลย” โรสรู้สึกว่าทุกอณูในร่างกายของเธอจับตัวเป็นน้ำแข็งจากความโกรธอันเย็นยะเยือกของเจย์ ทุก ๆ คำที่เขาเปล่งออกมาล้วนเต็มไปด้วยความยินดีจากการได้ชำระแค้นและให้ความรู้สึกเหมือนมีดที่เชือดเฉือนผิวหนังของเธอ “ฉันอยากให้เธอลิ้มรสว่ามันรู้สึกยังไงเวลาที่ต้องมีเซ็กส์กับคนที่เธอเกลียด! โรส เธอกล้าดียังไงมาปั่นหัวฉัน! ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่กล้าทำเหมือนฉันเป็นของเล่น!” โรสถูกเหวี่ยงลงบนโซฟา จากนั้นร่างสูงใหญ่ของเจย์ก็กดร่างของเธอไว้ เขาบีบแก้มของเธอแล้วบังคับให้เธอมองมาที่เขา เขาหยิบมีดปอกผลไม้ที่อยู่ข้างๆขึ้นมาถือไว้ด้วยท่าทางที่น่ากลัวใกล้ใบหน้าของเธอ “ฉันไม่อยากเห็นหน้าของเธออีก เพราะมันทำให้ฉันแทบอยากจะอาเจียน ฉันจะทำลายหน้าของเธอซะ แล้วโยนเธอเข้าไปในซ่อง เธอจะไม่มีทางเห็นแสงเดือนแสงตะวันอีก” สายตาชั่วร้ายมองผ่านมาจากใบหน้าของเขา “ฉันจะทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังแบบที่ฉันเคยรู้สึก” ใบมีดค่อยๆกรีดผ่านผิวหนังของเธอทีละน้อยๆ โรสรู้สึกถึงเจ็บปวดอย่างมากบนใบหน้าของเธอ โรสจ้องมองเจย์ด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยว เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “นายเกลียดฉันขนาดนี้เลยสินะ?” เธอกระซิบ แค่ท่าทางรังเกียจของเขาก็เกินพอแล้วที่จะตอบคำถามนี้ โรสปิดตาลงด้วยความยินยอม ช่างมันปะไร! ถ้านี่คือชะตาที่เธอต้องพบ งั้นก็ปล่อยให้มันเป็นไป ในขณะที่โรสกำลังรอคอยความตายที่ไม่อาจเลี่ยง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ริงโทนที่ดังขึ้นเป็นเพลงแมงมุมแดงลิลลี่ มันถูกร้องโดยแองเจลีน เซเวียร์ เสียงของเธอช่างงดงามและชวนฝัน ทั้งโรสและเจย์ต่างหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาโดยไม่รู้ตัวพร้อมกัน เจย์แสดงท่าทางเหยียดหยัน “โทรศัพท์ฉันดัง ทำไมเธอถึงคิดว่าเป็นของเธอ?” โรสตกตะลึง ‘ทำไมเจย์ถึงตั้งเพลง Red Spider Lily ของแองเจลีนเป็นเสียงริงโทนของเขากันล่ะ?” ในชีวิตที่แล้วของเธอ ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เธอร้องเพลง Red Spider Lily คือที่งานเลี้ยงจบการศึกษาของมหาวิทยาลัยของเธอ และมันก็บันทึกไว้ในเว็บของมหาวิทยาลัยที่เดียวเท่านั้น นี่เขาดาวน์โหลดมันมาจากที่นั่นงั้นเหรอ?” เจย์หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาแต่บนหน้าจอกลับมืดสนิท เจย์อ้าปากค้าง เขามองไปที่โรสด้วยความไม่เชื่อ “อะไรเนี่ย นี่แม้แต่ริงโทนเธอก็ขโมยเหรอ?” เจย์แค่นเสียง ใบหน้าของเขาแผ่ความโกรธเกรี้ยวออกมา โรสพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ตลอดมา เพลง ๆ นี้มันเป็นของเธอ ถ้าใครสักคนจะขโมยมันไป มันก็คือเจย์นี่แหละ โทรศัพท์ยังคงดังอยู่อย่างนั้น เจย์ตะคอกด้วยความใจร้อน “รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้!” โรสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา และเห็นว่า “สุดที่รักตัวน้อย” พยายามจะโทรหาเธอ ในตอนนั้นเอง โรสกังวลสุดขีดจนเผลอทำโทรศัพท์หลุดจากมือจนมันตกลงไปบนพื้น เธอตกใจมากและพยายามก้มเก็บโทรศัพท์แต่ทว่าเจย์ใช้มือข้างหนึ่งหยิบมันไปก่อนเธอเสียแล้ว “สุดที่รักตัวน้อย?” เมื่อเจย์อ่านชื่อของคนที่โทรเข้ามา เจย์พลันเหยียดยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยัน โรสกระวนกระวายมากว่าร่างกายของเธอจะแข็งเหมือนสายธนูที่ถูกดึงจนตึง เธอกลัวว่าเจย์จะรับโทรศัพท์แล้วรู้ถึงการมีตัวตนของลูกชายอีกคนของเขา ร็อบบี้ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เจย์รับโทรศัพท์โดยไม่ลังเล โรสตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอพุ่งเข้าใส่เจย์เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่และชนเข้ากับเขา เธอฉกโทรศัพท์มาแล้วตะโกนใส่ร็อบบี้ที่อยู่ปลายสายอย่างเร่งรีบ “ช่วยด้วย!” จากนั้นเธอก็วางสายด้วยความเร็วสูงที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เจย์ผลักเธอออกไป ปัดและจัดเสื้อผ้าที่ยับ ก่อนจะนั่งจ๋อมลงที่โซฟาด้วยการวางท่าอย่างผู้ดี “ร้องขอความช่วยเหลือ?” น้ำเสียงของเขาสว่างใสแต่เต็มไปด้วยการถากถาง “ฉันคาดหวังว่าจะพบกับสุดที่รักตัวน้อยคนนี้ของเธอนะ บางทีเขาอาจจะช่วยเธอจากฉันด้วยหัวทั้งสามกับแขนหกข้างของเขา!” โรสกระพริบตาถี่ด้วยความทุกข์ใจ เธอกำลังสงสัยว่าร็อบบี้น้อยของเธอจะกำลังสติแตกหลังจากที่ได้ยินเธอร้องขอความช่วยเหลือ เขาจะเลือกโทรหาตำรวจรึเปล่านะ? ถ้าเขารู้ว่าแม่ของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจะดูแลเซ็ตตี้ได้รึเปล่า? ยังไงก็ตาม นั่นเป็นเรื่องของพวกเขาทั้งสองคน! “โรส ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน เพื่อให้คนรักของเธอมาช่วย” เจย์โพล่งขึ้น “ถ้าพวกเธอหนีจากคนที่เก่งที่สุดของฉันห้าคนได้ ฉันจะปล่อยพวกเธอไป ถ้าไม่งั้นล่ะก็…” ดวงตาของเจย์ลุกโชนไปด้วยไฟแห่่งการชำระแค้น โรสตัวสั่นและเสียงของเธอก็สั่นเครือด้วยความกลัว “ไม่งั้นอะไร?” “ไม่งั้นเธอทั้งคู่จะได้ลงนรกด้วยกัน” เจย์คำรามอย่างป่าเถื่อน เจย์หยิบมีดปอกผลไม้บนพื้นขึ้นมา พื้นผิวสะท้อนแสงของมันฉายลำแสงเย็นๆบนหน้าของโรส บนใบมีดมีคราบเลือดแห้งๆจากใบหน้าของเธอติดอยู่ เจย์เดินเข้าไปหาโรสอย่างมุ่งมั่น พร้อมมีดในมือโรสปิดหน้าของเธอแล้วร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง“เจย์ ถ้านายฆ่าฉัน ลูกของเราจะเกลียดนายตลอดไป!”มีดปอกผลไม้ที่เจบ์ถือพลันตกลงบนพื้นเสียงดัง ทันใดนั้น เสียงของเจนสันก็ดังสะท้อนอยู่ในหัวของเขาซ้ำไปซ้ำมา “ผมอยากมีแม่! ผมอยากมีแม่!”เจนสันไม่ใช่เด็กที่ช่างพูดเลยในหลายปีที่ผ่านมา แต่สามในห้าครั้งที่เขาเปิดปากพูด ก็คือคำพูดที่เขากำลังได้ยินในหัวตอนนี้ ในบางครั้งเขาถึงกับละเมอพูดคำนี้ออกมาในเวลาที่เขาหลับด้วยเมื่อความทรงจำเข้าท่วมหัวของเจย์ เขาก็ปามีดออกไปข้าง ๆ ด้วยความหงุดหงิด แต่ความโกรธที่ปะทุขึ้นในตัวเขาไม่ลดลงเลย“เธอกล้าดียังไงเรียกตัวว่าเป็นแม่ของเขา?” เขาแค่นเสียง “เธอทำอะไรเพื่อเขาบ้างในเวลาห้าปีที่ผ่านมา?”หยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของโรส การกล่าวหาของเจย์ฉีกหัวใจเธอเป็นชิ้นๆ “ไม่มีแม่คนไหนในโลกที่จะทอดทิ้งลูกของตัวเอง” เธอสะอื้น “ถ้ามันไม่ใช่เพราะเหตุจำเป็น ฉันคงกลับมาหาเขาตั้งนานแล้ว!”แต่นั่นไม่ได้ดับความโกรธของเขาเลย “เธอมันก็แค่ยัยโง่โลภมากและขี้ขลาด” เขาคำรามเธออยากจะเถียงเขาเรื่องนี้แทบขาดใจ เธอต้องตัดสินใจเลือกสิ่งที่น่าเศร้าอย่างการทอดทิ้งลูกคนแรก เพื่อให้ทารกน้อยอีกสองคนมีอนาคตที่ดี มากไปกว่านั้น เธอรู้ดีว่าลูกคนโตของเธอจะถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีหากเขาอยู่ในตระกูลอาเรสยังไงก็ตาม นั่นเป็นความขับข้องใจที่เธอไม่สามารถบอกใครได้“ใช่ ฉันมันเป็นยัยโง่” โรสโอดครวญ เธอต้องเก็บศักดิ์ศรีของเธอและอดทนต่อความอัปยศเพื่อให้รักษาชีวิตไว้