เจนสันพูดว่า “คุณแม่กลัวว่าอาการของผมจะแย่ลงใช่ไหม?” แองเจลีนกล่าวว่า “เจนส์ ลูกไม่ได้มีอาการอะไรเลย ลูกแค่มีบุคลิกที่เย็นชา เหมือนพ่อ นี้เป็นเรื่องจริงที่ค่อนข้างจะดี เพียงแต่ว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนของลูก อาจคิดว่านายเป็นคนหยาบคายและไม่สนใจคนอื่น หากพวกเขาไม่ชอบลูกและแยกห่างจากตัวลูก ไม่ต้องเศร้านะ ยังไงแม่ก็จะเป็นคนที่รักลูกตลอดไป” ในที่สุด เจนสันก็ได้ยินความตั้งใจจริงของแม่และกอดเธอ “คุณแม่ครับ ขอโทษที่ทำให้แม่เป็นห่วง” แองเจลีน “…” ทำไมเด็กคนนี้ช่างพูดมีเหตุผล? ขณะส่งเด็ก ๆ ทั้งสามคนไปโรงเรียน พวกเขาพบกับคนใช้ของครอบครัวไททัสที่กำลังไปส่งลูกสาวของครอบครัวไททัสที่หน้าประตูโรงเรียน การกระทำของพวกเขาทำให้บริเวณลานหน้าประตูโรงเรียนมีความแออัดในทันที มีขบวนรถยาวติดอยู่บนทางเท้าที่ทางเข้าไปสู่โรงเรียน เห็นได้ชัดว่าเป็นการขับรถที่ผิดระเบียบ แต่การรักษาความปลอดภัยที่ประตูโรงเรียนและผู้ปกครองที่ถูกรบกวนบนท้องถนนต่างสั่นสะท้านและเบี่ยงตัวออกจากถนนหลัก ไม่มีใครกล้ากล่าวโทษครอบครัวไททัสเรื่องความเอาแต่ใจของพวกเขาเลย “ว้าว ดูนั่นสิ! ลูกสาวของตระกูลไททัสกำลังจะไปโรงเรียน” “ฉันได้ยินมาว่าในที่สุด โยเซมิตี ไททัส ก็มีลูกสาวในช่วงวัยชราเช่นนี้ เขาจึงรักลูกสาวคนนี้เป็นพิเศษ” “เป็นเรื่องดีที่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย” …… แองเจลีนยืนปกป้องเด็ก ๆ ที่น่ารักทั้งสามคนและเดินไปข้างหน้าอย่างมีอุปสรรค ขบวนรถที่โอ่อ่านั้นทำให้แออัดมากจนแทบไม่มีที่ว่างสำหรับคนเดินถนนได้ เด็ก ๆ เคลื่อนตัวเดินไปอย่างช้า ๆ และพวกเขาก็ยิ่งกลัวจากขบวนรถที่กำลังเคลื่อนตัวออกไป พ่อแม่บางคนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอุ้มลูก ๆ เอาไว้ แองเจลีนอุ้มเซ็ตตี้น้อย ด้วยเหตุนี้ เจนสันและร็อบบี้น้อยจึงต้องเดินด้วยตัวเอง เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว ผู้ปกครองก็เริ่มวิ่งกันอย่างเร่งรีบ เจนสันถูกพ่อแม่คนอื่นเดินปัดตัวกระเด็นและตัวเขาดันไปขูดกับรถโดยไม่ได้ตั้งใจ คนขับพูดคำมั่นออกไปทันทีว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ นายจะจ่ายค่าทำรถให้ฉันที่ทำมันสกปรกได้ไหม? ไปให้พ้น” แองเจลีนปล่อยมือและจับเจนสันไว้ในอ้อมแขนของเธอ เธอดุคนขับรถที่พูดดุร้ายว่า “กล้าดียังไงมารังแกคนอื่นโดยใช้พลังและตำแหน่งที่เหนือกว่า!” แองเจลีนรู้สึกเสียใจกับเจนสันมาก ๆ เพราะในความเห็นของเธอรู้สึกว่าความสามารถทางความคิดของเจนสันลดลง ด้วยเหตุนี้ เธอจึงปกป้องเจนสันอย่างระมัดระวังมากขึ้น จู่ ๆ คนคนนั้นก็เตะประตูรถและเดินออกมาอย่างดุดัน “เธอกำลังพูดกับฉันเหรอ?” คนที่เดินบนถนนตกใจมากกับฉากนี้จึงรีบเดินหนีไปทีละคน โดยกลัวว่าจะเกิดปัญหา ชายคนนั้นดูสูงและตัวใหญ่แล้วยังมีร่างกายที่แข็งแรงมากด้วย กล้ามของเขาดูสะดุดตาเป็นพิเศษ เขาเดินไปหาแองเจลีน ท่าทางกวัดแกว่งกำปั้น แองเจลีนกล่าวว่า “ร็อบบี้น้อย” ทันใดนั้นร็อบบี้น้อยก็กระโดดตัวลอยขึ้น เขาคล่องตัวมาก จากนั้นเขาก็คุกเข่าบนไหล่ของชายร่างใหญ่และหมัดของเขากระทบไปที่หน้าของชายคนนั้นราวกับเม็ดฝน “นายกล้ารังแกพี่ชายฉันและกล้ากระทั่งก้าวร้าวกับแม่ของฉัน ฉันคิดว่านายคงเบื่อที่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ” ชายร่างใหญ่คนนั้นพยายามเอื้อมมือออกไปและพยายามจะคว้าตัวไว้อย่างเต็มที่ แต่ร่างของร็อบบี้น้อยเคลื่อนตัวไปทางหลังของเขาราวกับก้อนหินกลิ้งไปมา เท้าของเขาห้อยสอยลงพาดอยู่ที่คอของชายคนนั้นและการเคลื่อนไหวด้วยท่าการโจมตีทำให้กระเด็นออกไป เด็กน้อยทำให้ชายคนนั้นทำสีหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด “เจ้าเด็กน้อย ฉันกลัวนายแล้ว ปล่อยได้แล้ว” ชายคนนั้นอ้อนวอนขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เซ็ตตี้น้อยกวาดขาของเขาและโยนเขาลงไปที่พื้น จากนั้นเขาก็ปัดฝุ่นออกจากมือของเขา ในเวลานี้ บอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ของตระกูลไททัสเข้ามารวมตัวกันทีละคนผู้คนนับสิบคนรายล้อมแองเจลีนและผู้คนที่ผ่านไปมาก็แสดงความเห็นอกเห็นใจพวกเขาแม้แต่คนที่เดินผ่านไปมาก็เตือนแองเจลีนอย่างเงียบ ๆ ว่า “รีบก้มหัวและขอโทษพวกเขาอย่างรวดเร็วซะเถอะ คนกลุ่มนี้เป็นนักเลงที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย คราวที่แล้วพวกเขาทำร้ายนักเรียนคนหนึ่งจนตายและครอบครัวไททัสได้ชดเชยเงินจำนวนเล็กน้อยให้กับพ่อแม่ที่ยากจนของเด็กเท่านั้น”แองเจลีนยิ้มขอบคุณกับผู้คนที่เดินผ่านไปมา “ให้ฉันทำหน้าที่แทนสวรรค์ในวันนี้ก็แล้วกัน”เธอปล่อยเจนสันและเซ็ตตี้น้อยลงกับพื้นแล้วพูดกับร็อบบี้น้อยว่า “ลูกชาย ดูแลพี่น้องของนายด้วยนะ”ร็อบบี้น้อยแสดงท่าทางยืดร่างกายของเขาให้ตรงและปกป้องเจนสันและเซ็ตตี้น้อยไว้ข้างหลังเขา “คุณแม่ครับ ด้วยความยินดี”