“แองเจลีน เซเวียร์ ถ้าเป็นเมื่อสิบปีที่แล้ว เราคงไม่กล้าแหย่เธอหรอก แต่ตอนนี้เมืองนางแอ่นเป็นของครอบครัวไททัสไปแล้ว หากเธอทำให้ครอบครัวไททัสขุ่นเคืองและเราไม่ได้สอนบทเรียนกับเธอ ครอบครัวไททัสจะยืนหยัดกับชื่อเสียงอะไรในโลกนี้ได้อีก?” ชายสวมสูทและเต็มไปด้วยความเกลียดชังผลักบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ออกไปและเดินไปหาแองเจลีน เขาถอดแว่นตากันแดดออกและมองไปที่แองเจลีนด้วยท่าทางหยาบคาย แองเจลีนพูดอย่างโกรธเคือง “หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว สู้กับฉันถ้านายต้องการ ถ้าแพ้ ก็ถอยรถออกไป ประตูโรงเรียนเป็นสถานที่ที่ต้องมีความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญ แม้แต่ตระกูลอาเรสของเมืองอิมพีเรียลก็ไม่กล้าที่จะดื้อรั้นเบบนี้ นับประสาอะไรกับตระกูลไททัส” “ฉันรู้ว่าเราละเมิดกฎจราจร แต่เราจะจ่ายค่าปรับอย่างเชื่อฟัง ครอบครัวไททัสเป็นพลเมืองที่ดีและปฏิบัติตามกฎหมายอยู่แล้ว คุณเซเวียร์ เธอช่างสาระแนจริง ๆ เธอรู้ผลที่จะตามมาไหม?” ชายคนนั้นหยิบบุหรี่ในปากของเขาออก โยนมันลงบนพื้น แล้วเหยียบมันอย่างดุเดือดราวกับว่าเขากำลังเหยียบแองเจลีน จากนั้น เขาก็ยกมือขึ้นและออกคำสั่งว่า “ปฏิบัติต่อคุณเซเวียร์ดี ๆ หน่อย เธอเป็นสินค้าคุณภาพยอดเยี่ยมที่หายากเป็นพัน ๆ ปีเลยนะ” พวกเขาจะทำร้ายแองเจลีนอย่างเปิดเผยงั้นเหรอ? คนอื่น ๆ เริ่มหัวเราะอย่างน่าสมเพชและเข้าไปหาแองเจลีนทีละนิด ในเวลานี้ รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ที่หรูหราส่งเสียงผิวปากผ่านเข้ามา บอดี้การ์ดที่กระตือรือร้นของตระกูลไททัสหยุดชะงักเพราะเสียงผิวปากที่ข่มและดื้อรั้น พวกเขาจ้องมองไปที่รถเมอร์เซเดส-เบนซ์อันหรูหราทันที รถเมอร์เซเดส-เบนซ์แซงผ่านรถบอดี้การ์ดที่ดูมีสไตล์ของตระกูลไททัสและส่งเสียงดังกึกก้อง จากนั้นประตูรถของบอร์ดี้การ์ดนั้นเป็นรอยเว้าแหว่งอย่างน่ากลัว “นี่คือใคร? บ้าเอ๊ย จองหองมากนักงั้นเหรอ?” คนที่จองหองและเผด็จการก่อนหน้านี้ตอนนี้กลับโกรธคนขับรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน รถเมอร์เซเดส-เบนซ์แล่นผ่านพื้นที่แคบ ๆ และชนเข้ากับรถบอดี้การ์ดทั้งสอง จนอัดแน่นอย่างควบคุมได้ยาก ประตูรถเปิดออกและรองเท้าหนังสีดำแวววับก็แตะลงบนพื้น โคล ยอร์ก ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนขณะสวมสูทสีขาวชุดที่ทำขึ้นมาเอง เขาเป็นคนผอมสูงและมีบุคลิกที่สง่างาม เขามองแองเจลีนด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขา แม้ว่าเขาจะดูเป็นมิตรมาก แต่บอดี้การ์ดของตระกูลไททัสก็ไม่กล้าแสดงออก พวกเขามองหน้ากันและคาดเดาถึงตัวตนของเขา เมื่อแองเจลีนเห็นโคล แววตาของเธอดูสิ้นหวัง “คุณมาที่นี่ทำไม?” โคลปลดกระดุมแขนเสื้อออกโดยไม่ได้ตั้งใจ “ยืนหยัดเพื่อคุณไง” “มันก็แค่พวกอันธพาลไม่กี่คนเองนะ? ฉันจัดการพวกมันได้ด้วยตัวเอง” แองเจลีนไม่ได้คิดอะไรกับพวกอันธพาลเลย เธอเป็นระดับปรมาจารย์ด้านเทควันโดที่เอาชนะครูฝึกโรงเรียนเทควันโดแปดคนเพียงลำพังมาแล้วด้วยซ้ำ โคลมองไปที่ใบหน้าอ่อนโยนและน่ารักของแองเจลีนและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “ผมชอบที่คุณขี้เล่น แต่คุณเป็นผู้หญิงของผมและผมจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นแตะต้องตัวคุณอย่างแน่นอน” หลังจากพูดจบ โคลก็หันกลับมามองกลุ่มบอดี้การ์ดด้วยความสงสัย “พวกแกโชคดีที่ฉันมาถูกเวลาในวันนี้ ถ้าพวกแกได้แตะต้องเธอล่ะก็ ตอนจบก็จะแตกต่างออกไปกว่านี้”“นายคือใคร?” บอดี้การ์ดของตระกูลไททัสตะโกนใส่อย่างหมดความอดทน “แนะนำตัวเองหน่อยถ้านายมีฝีมือจริง ๆ”โคลปลดกระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้างแล้วจับมือของเขา แสงเย็นวาบในดวงตาที่ยิ้มแย้มคู่นั้น “แกไม่สมควรที่จะรู้”ร่างของเขาเร็วเท่ากับดวงตาที่แหลมคมของเขา ในชั่วพริบตา บอดี้การ์ดของตระกูลไททัส ทุกคนก็ล้มลงกับพื้นทีละคนพร้อมกับกุมท้องไว้ พวกเขาเลือดออกบนใบหน้าและตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวดโคลยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าแองเจลีน เขากลับมาติดกระดุมแขนเสื้ออย่างสบาย ๆ เหมือนก่อนหน้านี้