เวลาล่วงเลยผ่านไปไม่นาน เจเรมี่ก็มาถึงที่นี่ แต่เขาไม่ได้มาตามคำขอของเมเดลีน เขามาเพื่อต่อว่าเธออย่างโหดร้าย แสงในห้องเยี่ยมผู้ต้องหาที่มืดสลัว แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่เมเดลีนจะเห็นแรงอาฆาตพยาบาท และความร้ายกาจบนใบหน้าของชายคนนั้น เมเดลีน​ยังคงยืนยันด้วยความหนักแน่น “ฉันไม่ได้เป็นคนผลักเมเรดิธ เธอล้มลงด้วยความตั้งใจของตัวเอง เจเรมี่โปรดเชื่อฉันสักครั้ง!” เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เจเรมี่ก็ยื่นมือออกมา มือเย็นของเขาจับหลังคอของเธอแน่นก่อนดึงเธอเข้าหาตัว ดวงตาสีดำที่ไร้ก้นบึ้งของเขา นัยน์ตาสีดําเหมือนกริชเย็น เขายิงแสงสลัว ๆ และพูดว่า “ไม่เพียงแต่มีหลักฐาน แต่ยังมีพยาน เธอยังมีหน้ามาบอกว่าเธอไม่ได้ทำ?” “ฉันไม่ได้ทำ! เมเรดิธเป็นคนสร้างมันขึ้นมา! ฉันไม่ได้ผลักเธอ! ฉันไม่ได้ทำ!” เมเดลีนอารมณ์เสีย เธอยังคงเน้นย้ำความจริง โดยหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะเชื่อเธอสักครั้ง… ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเจเรมี่่มีแต่ความน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ มือของเขาที่หลังคอของเธอถูกบีบให้แน่นขึ้น “แมร์ยอมเสี่ยงเอาชีวิตและลูกในท้องเพื่อมาใส่ร้ายเธอ? เมเดลีนเธอไม่คิดบ้างหรอว่าทฤษฎีของเธอช่างน่าสมเพชสิ้นดี” เมเดลีน​กล้ำกลืนความความเจ็บปวดนั้น และมองเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่ เขาดูราวกับว่าเขารังเกียจเธอ “เด็กในท้องของเธอไม่ใช่…” "หุบปาก!" เจเรมี่เอ่ยขัดจังหวะเมเดลีน ก่อนที่เธอจะพูดจบด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย ความโกรธ ทำให้เขาผลักเมเดลีนออกไป ด้วยสภาพของเมเดลีนที่อยู่ในกุญแจมือ เธอไม่สามารถทรงตัวได้จึงทำให้ธอล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดที่ทำให้ร่างกายของเธออ่อนแอลง ตอนนี้ใบหน้าของเธอขาวซีด แต่เธอกัดฟัน และพยายามที่จะเงยหน้าขึ้น “เจเรมี่ฉันไม่ได้ทำ! ฉันไม่ได้เป็นคนผลักเธอจริง ๆ!” ชายคนนั้นยืนอยู่เหนือหัวของเธอ ดวงตาสีเข้มอันเย็นยะเยือกของเขาจับจ้องมาที่เธอ “ไปอธิบายเรื่องชั้นต่ำพวกนั้นของเธอในคุก เมเดลีนจำไว้นะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับแมร์และลูกของเธอ​ ฉันจะฝังเธอไปพร้อม ๆ​ กับพวกเขาด้วย!” คำพูดที่เย็นชาของเขาตะคอกใส่เธอ ก่อนที่เขาจะจากไปอย่างไร้เยื่อใย เหงื่อเย็นโชกที่หน้าผากของเมเดลีน ขณะที่เธอคลานไปยังทิศทางที่เจเรมี่กำลังเดินจากไปเธอร้องเรียกขอความช่วยเหลือ “เจเรมี่ ฉันปวดท้อง…” ผู้ชายชายคนนั้นไม่ได้หยุดหันมามองเธอสักนิด เขาก็เดินจากไป เจ้าหน้าที่ปิดประตูเหล็กของห้องเยี่ยมผู้ต้องหา และนำเมเดลีนกลับไปยังที่คุมขังเช่นเดิม ในคืนนั้นเมเดลีนมีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงในท้องของเธอ เธอ​แจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบว่าเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ แต่เธอไม่ได้รับความช่วยเหลือใด ๆ ในทางกลับกันเธอถูกเพื่อนร่วมห้องขังทำร้ายร่างกายอย่างไม่มีเหตุผล เมเดลีนป้องกันท้องของเธอ และปล่อยให้หมัดลงบนร่างกายของเธอ หัวหน้าแก๊งดึงผมของเมเดลีนและยิ้มเยาะ ขณะที่หล่อนตบหน้าเธอฉาดใหญ่ "คุณชาย​​วิทแมน บอกให้เราดูแลคุณให้ดี ใครใช้ให้เธอรังแกผู้หญิงทีอันเป็นที่รักของเขา” เลือดในร่างกายของเมเดลีนเย็นลงชั่วขณะ นี่เหรอคือความ "ห่วงใย" ที่เจเรมี่มอบให้เธอ เธอไม่สามารถวาดจินตนาการถึงความโหดร้ายของเจเรมี่ที่มีได้ เธอท้องลูกของเขาอยู่ แต่เขายังคงปฏิบัติต่อเธอด้วยความรุนแรงที่ไร้ความปราณีเช่นนี้ อย่างนั้นเขาได้ขอให้เธอทำแท้งเด็ก เขาจะดูแลเธอได้อย่างไร? ในใจของเขาแล้วมันจะดีที่สุดถ้าเธอได้ตายไป เช้าวันรุ่งขึ้น เมเดลีนบอกเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการที่เธอถูกทำร้ายเมื่อคืนก่อน แต่อีกฝ่ายเพียงมองเธออย่างงง ๆ “คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร? หากเกิดขึ้นจริง เราจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร” เมเดลีนเองรู้ดีว่าการที่เธอพูดออกไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครสามารถกล้าขัดเจเรมี่ได้ในเกลนเดลแห่งนี้ หัวใจที่เย็นชาของเธอสิ้นหวัง เมื่อมองไปที่กรงอันมืดมิดภายใต้การมองเห็นที่พร่ามัวไปด้วยคราบน้ำตา ภาพจำผุดออกมาให้เธอเห็น​ในฉากของความทรงจำของเธอ “เจเรมี่ คุณเคยบอกว่า คุณจะปกป้องฉันตลอดไป" เมเดลีนคิดว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้ออกจากคุกนี้เเล้ว เวลาล่วงเลยผ่านไปสองวัน นายตำรวจกล่าวเเจ้งว่าโจทก์ได้ยกเลิกการฟ้องร้องเธอ และเธอก็ได้รับการปล่อยตัว แต่ถึงอย่างงั้นโจทก์ยังคงสงวนสิทธิ์ในการพิจารณาเรื่องนี้ต่อไป หลังจากที่เธอถูกปลดล็อก เธอเห็นว่าท้องฟ้าเป็นสีเทา มันเป็นเพราะละอองฝน เธอลากร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าและสะบักสะบอมเพื่อจะไปจากที่นี่ แต่เธอต้องแปลกใจเมื่อเธอเห็นแดเนียลอยู่ตรงหน้าเธอ ด้วยความสงสัยเธอจึงเอ่ยถามเขา “แดนทำไมคุณถึงมาที่นี่”แดเนียลยิ้มให้เธอเบา ๆ แล้วเปิดประตูรถ “ฉันมารับเธอ”เมเดลีนลังเล เพราะเธอไม่ได้อาบน้ำมาสองวัน เนื้อตัวของเธอสกปรกแถมยังมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ เธอไม่ต้องการให้รถของแดเนียลสกปรก“ขึ้นมาเถอะ แมดดี้ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน” แดเนียลเห็นความลังเลใจของเธอ แต่เขาก็ไม่รังเกียจเม็ดฝนเริ่มกระหน่ำลงมาหนักขึ้น ตลอดเส้นทางเมื่อมาถึงวิลล่า เมเดลีนกล่าวขอบคุณเขา ขณะที่เธอกำลังจะลงจากรถ แดเนียลทักท้วงบางอย่างขึ้น “เจเรมี่ทำไม่ดีกับเธอหรือเปล่า?”เมเดลีนหันหน้าหนีทันที “ไม่ เขาดูแลฉันดีมาก ขอบคุณพี่แดน ฉันไปก่อนนะ”เธอลงจากรถด้วยอาการไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอเดินฝ่าเข้าไปข้างในท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักทันทีที่ก้าวลงจากรถ หยาดฝนนับพันล่วงโรยใส่เธอจนเปียกโชกในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ประตูถูกเปิดออกทันทีที่เธอกำลังจะเข้าบ้าน ร่างที่สง่างามของเจเรมี่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ