ฮาร์วีย์ผลักวอลเลซออกไป จากนั้นเขาก็เตะเปิดประตูห้องรับรองวีไอพี สายตาของเขาจับจ้องไปที่พวกชายจากประเทศ J สองคนที่อวดดี ฮาร์วีย์พูดอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณเป็นคนทำร้ายเธอและเขวี้ยงชามกระเบื้องนั่นใช่ไหม? แล้วยังบังคับให้ซีนเธียร์ไปกับดื่มต่ออีกด้วย?” พวกชายชาวประเทศ J สองคนลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นฮาร์วีย์ “ใช่ ฝีมือพวกเรา แล้วไง? ขยะอย่างคุณจะเอาคืนงั้นเหรอ?” พวกชายชาวประเทศ J สองคนนี้พูดภาษาอังกฤษไม่คล่อง แต่พวกเขาจ้องไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก ดูก็รู้ว่าพวกเขาเหนือกว่า “คุกเข่าขอโทษซะ” ฮาร์วีย์สั่ง “ผมจะปล่อยผ่านไปแค่ครั้งเดียว” “ขอโทษเหรอ? ไม่มีทาง!” “พวกเราเป็นแขกคนสำคัญ เราจะขอโทษคนที่ด้อยกว่าได้ยังไง?” “แต่คุณ คุกเข่าขอโทษพวกเราแทนซะจะดีกว่า!” พวกชายประเทศ J สองคนนี้หยิ่งผยองในตัวเองมาก แน่นอนว่าในตอนนี้พวกเขาไม่เห็นฮาร์วีย์และซีนเธียร์อยู่ในสายตาของพวกเขาแม้แต่น้อย ในความคิดของเขาคนที่ด้อยกว่าทั้งสองคนนี้ไม่มีค่าให้ต้องเสวนาด้วย “รปภ. อยู่ไหน? มันอยู่ที่ไหน?” “เร็วสิและลากไอ้พวกชั้นต่ำออกไป!” “เขาขัดจังหวะเวลาพักผ่อนของเรา!” ชายชาวประเทศ J สองคนยืนขึ้นตะคอก หนึ่งในนั้นจะตบหน้าฮาร์วีย์ ปัก! และในทันทีฮาร์วีย์ตอบโต้กลับไปด้วยการเตะที่หัวเข่าของชายคนนั้น “อ๊าก!” ชายคนนั้นคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวดทันที เพียะ! ฮาร์วีย์ตบหลังมืออีกคนจนทำให้ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น ทั้งสองพยายามลุกขึ้น ฮาร์วีย์เข้าเตะซ้ำหนัก ๆ จนทั้งสองไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ทำได้เพียงคุกเข่า “ซีนเธียร์ ตอนแรกผมอยากจะให้คุณตบพวกมันเอง แต่พวกมันสกปรกเกินไป พวกมันไม่สมควรได้รับรอยสัมผัสของคุณ!” ฮาร์วีย์เหลือบมองซีนเธียร์ เธอพยักหน้ากลับมา พี่เขยเท่มาก! เมื่อมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ทุกอย่างก็สามารถแก้ไขได้ด้วยดี “มานี่ ตบพวกมันต่อ จะหยุดได้ก็ต่อเมื่อผมสั่ง!” ฮาร์วีย์สั่งวอลเลซ “แก

!” วอลเลซตกตะลึงด้วยความตกใจ “แกรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป?” “แกรู้ไหมว่าพวกเขาเป็นใคร?” แม้ว่าชายชาวประเทศ J สองคนคุกเข่าอยู่บนพื้น แต่แววตาของพวกเขาก็จ้องมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยความดูถูก “ไอ้สารเลว! แกจะเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าแกยังกล้าทำร้ายฉันอีก! มันไม่จบแค่นี้แน่!” “ฉันจะทำให้แกติดคุกไปตลอดชีวิต!” “ฉันขอเตือนแก! รีบเข้าไปช่วยแขกคนสำคัญทั้งสองแล้วขอโทษพวกเขาให้พวกเขาให้อภัยซะ ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าแกจะต้องมานั่งร้องไห้เสียใจทีหลัง” วอลเลซชี้ไปที่ฮาร์วีย์และเริ่มตะคอกใสอย่างอวดดี “รปภ. อยู่ไหน? พวกแกดูการแสดงหรือไง? เร็วเข้า มัดเขาไว้สิ! จับส่งตำรวจ!” ตามคำสั่งของวอลเลซ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก็ก้าวเข้ามาทว่าในขณะนั้น ฝูงชนที่เห็นเหตุการณ์ก็ผละออกจากกันและเปิดทางชายชราในชุดสูทแมนดารินที่มีเคราสีขาววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังวิ่งแข่งหนึ่งร้อยเมตรสีหน้าของวอลเลซที่มีความเย่อหยิ่งเปลี่ยนไปในทันที เขายิ้มประจบทันที “ท่านประธาน! ทำไมท่านถึงมาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง?“ถ้าท่านต้องการอะไรก็แค่โทรมา ผมจะทำทุกอย่างที่ท่านสั่งทุกอย่าง!”การแสดงออกของวอลเลซในตอนนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากก่อนหน้านี้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะคุกเข่าลงกราบแทบเท้าของนายใหญ่ไนส์เวลล์เชนรับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาเดินทางมาที่นี่ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดเผือด เขาชี้ไปที่วอลเลซและสาปแช่งด่าออกมาทันที “ไอ้โง่! แกถูกไล่ออก!”